به گزارش شیعه آنلاین به نقل از عرفان:
شقیق بلخى میگوید: سال صد و چهل نه به حج میرفتم در قادسیه منزل کردم، تماشاى جمعیت مینمودم، جوانى دیدم خوش رو، گندمگون، لاغر، پشمینه پوش، تنها و جداى از مردم نشسته، گفتم: از صوفیان است و میخواهد هزینهاش بر عهده مردم باشد، بروم او را سرزنش کنم چون نزدیک شدم این آیه را خطاب به من خواند: اجْتَنِبُوا کَثِیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ
از بسیارى از گمانها بپرهیزید زیرا برخى از گمانها گناه است.
پیش خود گفتم: قصه عجیبى بود، از نیت من باخبر شد این انسان جز بنده صالح خدا نیست، بروم از او حلالیت بخواهم.
چون به واقصه رسیدم دیدم به نماز ایستاده و بدنش لرزان و اشکش جارى است، گفتم او همان است بروم از او رضایت بخواهم، صبر کردم تا نشست به سوى او رفتم فریاد زد شقیق این آیه را بخوان: وَ إِنِّی لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدى:
و مسلما من آمرزنده کسى هستم که توبه کرد و مؤمن شد، و کار شایسته انجام داد، سپس در راه مستقیم پایدارى و استقامت ورزید.
این بار نیز رفت، گفتم: این از ابدال است که دوباره از ضمیر من خبر داد، چون بمنزله زباله رسیدم پیاده شدم دیدم سر چاهى ایستاده می خواهد آب بکشد، مشک از دستش درون چاه افتاد، سر به جانب حق برداشت و گفت: چون تشنه میشوم آبم توئى، هنگامى که گرسنه می شوم غذایم توئى، من جز این مشک چیزى ندارم، به خدا سوگند دیدم آب چاه بالا آمد و او مشک را گرفت و پر کرد و وضو گرفت و چهار رکعت نماز گذارد و به سوى تپه شنى رفت، شنها را برمى دارد در مشک میریزد و حرکت می دهد و می نوشد، جلو رفتم سلام کردم عرضه داشتم: از احسان و فضلى که خدا به شما داده به من هم عنایت کنید فرمود: اى شقیق نعمت هاى ظاهر و باطن خدا همیشه با ما هست، گمانت را به حق خوب کن، سپس سر مشک را به دهانم گذاشت به خدا سوگند چیزى خوشمزه تر از آن نخورده بودم، تا چند روز سیراب و سیر بودم، دیگر او را ندیدم تا شبى در مکه از بعضى از کسانى که نزدیک او بودند پرسیدم کیست؟ گفتند: موسى بن جعفر (ع).
تعجیل در فرج صلوات
